Mια συχνή απορία που έχουν πολλοί εντολείς, δεν είναι άλλη από το πως επηρεάζει η μοιχεία το ύψος της διατροφής; Σκοπός του οικογενειακού δικαίου, είναι η μείωση των εντάσεων ανάμεσα στα ζεύγη και αποσβεστικά να μεταβεί το ζεύγος, από το στάδιο της διακοπής της συμβίωσης, στο στάδιο της έκδοσης αποφάσεως διαζυγίου. Ο νομοθέτης ειδικά στο οικογενειακό δίκαιο, δεν έχει σκοπό να τιμωρήσει τον σύζυγο που έσφαλε, αλλά στοχεύει στο να λυθεί ο γάμος των συζύγων όσο γίνεται με το λιγότερο συναισθηματικό κόστος και διαφυλάσσοντας τον θεσμό της οικογένειας.
Ποια είναι η νομοθετική πρόβλεψη για τον περιορισμό ή αποκλεισμό της διατροφής συζύγου; Διαζύγιο διατροφή μοιχεία
Στο άρθρο 1444 παρ.1 ΑΚ αναφέρεται πως <<η διατροφή μπορεί να αποκλειστεί ή να περιοριστεί, αν αυτό επιβάλλεται από σπουδαίους λόγους, ιδίως αν ο γάμος είχε μικρή χρονική διάρκεια ή αν ο δικαιούχος είναι υπαίτιος του διαζυγίου του ή προκάλεσε εκούσια την απορία του>>.
Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την αναφερθείσα διάταξη είναι, πως η διατροφή που παρέχεται ως εξαιρετική περίπτωση, αποκλείεται ή περιορίζεται με την εφαρμογή της γενικής αρχής της καλής πίστης προς τον υπόχρεο της διατροφής σύζυγο. Οι ενδεικτικοί σπουδαίοι λόγοι, που οδηγούν στον αποκλεισμό ή τον περιορισμό της διατροφής είναι, οι ακόλουθοι τρεις: α) αν ο γάμος έχει μικρή χρονική διάρκεια, β) αν υπάρχει υπαιτιότητα του δικαιούχου διατροφής, (τέτοια υπαιτιότητα είναι και η τέλεση μοιχείας) και γ) η πρόκληση εκουσίως της απορίας του δικαιούχου συζύγου. Το δικαστήριο προβαίνει σε ελεύθερη εκτίμηση, με βάση το άρθρο 1444 παρ.1 ΑΚ, αν ένα συμβάν αποτελεί σπουδαίο λόγο, σύμφωνα με τις επικρατούσες επικρατούσες ειδικότερες συνθήκες, της συγκεκριμένης περίπτωσης.
Αν το δικαστήριο κρίνει πως υπάρχει σπουδαίος λόγος, έχει τη δυνατότητα σε ακραίες περιπτώσεις, να προβεί σε αποκλεισμό του δικαιώματος διατροφής ή να περιορίσει το επιδικασθέν ποσό. Είναι σημαντικό να λεχθεί πως, ο σπουδαίος λόγος αποκλεισμού ή περιορισμού της διατροφής, θα πρέπει να υπάρχει κατά τον χρόνο στον οποίο κρίνεται το αίτημα της διατροφής.
Ποιος είναι ο ορισμός της μοιχείας στο οικογενειακό δίκαιο;
O ορισμός της μοιχείας στο οικογενειακό δίκαιο, είναι με τη διευρυμένη έννοια και θεωρείται πως μοιχεία αποτελεί, κάθε σαρκική επαφή του συζύγου με άλλο πρόσωπο, πέρα από τη σύζυγο του, που σκοπεύει ή και επιτυγχάνει την εκτός γάμου γενετήσια ικανοποίηση. Τα παλαιότερα χρόνια, ήταν και ποινικό αδίκημα στο άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα, που πια έχει καταργηθεί. Αποτελούσε απόλυτο και όχι μαχητό λόγο κλονισμού και επικεντρωνόταν, μόνο στη φυσιολογική γενετήσια επαφή ατόμων διαφορετικού φύλου, εκ των οποίων το ένα ήταν παντρεμένο.
Μετά το διαζύγιο η μοιχεία αποτελεί λόγος περιορισμού ή αποκλεισμού της διατροφής συζύγου;
Αν το δικαστήριο με τη δικαστική του απόφαση κρίνει, πως ο δικαιούχος διατροφής σύζυγος είναι ο υπαίτιος του ισχυρού κλονισμού του γάμου, τότε υπάρχει σπουδαίος λόγος, για να επέλθει αποκλεισμός ή περιορισμός της διατροφής, αφού ο νομοθέτης θεωρεί δίκαιο να στερηθεί τη διατροφή ο σύζυγος, που με την υπαίτια συμπεριφορά του κλόνισε το γάμο. Ως εκ τούτων, αν ο δικαιούχος διατροφής σύζυγος υπέπεσε σε παράπτωμα που συνιστά βάσιμο λόγο διαζυγίου και οφείλεται σε υπαιτιότητα του, δίνεται η δυνατότητα στον υπόχρεο διατροφής σύζυγο, να περιοριστεί η οφειλόμενη διατροφή, στα απολύτως αναγκαία ( η λεγόμενη ελαττωμένη διατροφή). Αν αποδειχθεί η μοιχεία που αποτελεί ένα από τα μαχητά τεκμήρια ισχυρού κλονισμού του γάμου, δίνει και αυτή τη δυνατότητα στον υπόχρεο σύζυγο, να ζητήσει τον περιορισμό της οφειλόμενης διατροφής του, (όπως και τα άλλα 4 μαχητά τεκμήρια κλονισμού του γάμου τα οποία είναι: η εγκατάλειψη του ενάγοντος, η διγαμία, η ενδοοικογενειακή βία και η επιβουλή της ζωής).
Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός του υπόχρεου συζύγου, που στη πράξη λειτουργεί ως ένσταση, θα πρέπει να γίνει με την αναφορά του παραπτώματος του δικαιούχου, με προσδιορισμό του ποσού που θα πρέπει να αποτελέσει την ελαττωμένη διατροφή και να καταθέσει το αίτημα του. Ζητήστε συμβουλευτική από τον δικηγόρο διαζυγίων Κωνσταντίνο Καμουζή.
Κατά το χρονικό διάστημα της διακοπής της συμβίωσης (διάσταση), αποτελεί η μοιχεία λόγο περιορισμού ή αποκλεισμού της διατροφής συζύγου;
Tην απάντηση σε αυτό το ερώτημα, τη παρέχει το άρθρο 1391 ΑΚ το οποίο αναφέρει πως <<Αν ο σύζυγος διέκοψε την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία, η διατροφή, που του οφείλεται από τον άλλο, πληρώνεται σε χρήμα και προκαταβάλλεται κάθε μήνα. Η υποχρέωση διατροφής της προηγούμενης παραγράφου, παύει ή το ποσό της αυξάνεται ή μειώνεται, όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις>>. Αν λοιπόν ο σύζυγος αποδειχτεί πως διέκοψε την έγγαμη συμβίωση, χωρίς εύλογη αιτία δε δικαιούται διατροφή διαστάσεως. Κατά το άρθρο 1392 ΑΚ <<Οι διατάξεις των άρθρων 1494 και 1498 έως 1500, εφαρμόζονται αναλογικά και για τη διατροφή μεταξύ συζύγων.
Άλλη μια διάταξη που αναλογικά εφαρμόζεται, είναι αυτή του άρθρου 1495, αν υφίσταται βάσιμος λόγος διαζυγίου που ανάγεται σε υπαιτιότητα του δικαιούχου συζύγου. Η μοιχεία λοιπόν του δικαιούχου διατροφής συζύγου, αποτελεί παράπτωμα που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα, τον περιορισμό της διατροφής του δικαιούχου διατροφής συζύγου. Ειδικότερα, στοιχειώδη διατροφή για κάλυψη των βιοτικών του εξόδων, που δε θα έχει καμία σχέση με το ύψος της διατροφής που θα λάμβανε αν δεν είχε πραγματοποιήσει μοιχεία, θα λαμβάνει ο σύζυγος που αποδείχθηκε πως διέπραξε μοιχεία.
Ποια είναι η διάκριση μεταξύ της διατροφής συζύγου κατά τη διάσταση, σε σχέση με τη διατροφή συζύγου μετά το διαζύγιο;
H βασικότερη διαφορά μεταξύ των δύο διατροφών είναι, πως ο υπολογισμός της διατροφής συζύγου κατά τη διάσταση, γίνεται σύμφωνα με τη συνεισφορά κάθε συζύγου στις οικογενειακές ανάγκες, αρκεί λοιπόν για να καταβληθεί, το οικονομικά ασθενέστερο του δικαιούχου συζύγου, σε σχέση με τον υπόχρεο και η διακοπή της συμβίωσης να γίνεται για εύλογη αιτία, ενώ μετά το διαζύγιο η διατροφή καλύπτει στοιχειώδη έξοδα διαβίωσης και έχει ως βάση της την απορία του δικαιούχου και την ευπορία του υπόχρεου συζύγου. Τέλος, είναι σημαντικό να καταστεί κατανοητό, πως η διατροφή συζύγου μετά το διαζύγιο, είναι κατά πολύ χαμηλότερη από τη διατροφή συζύγου, κατά το χρονικό διάστημα διακοπής της συμβίωσης.